هنگام قرار دادن لوله ها در زمین باید این نکته را مد نظر داشت که لوله کشی نباید بسیار عمیق و یا بسیار سطحی باشد. قرار دادن لوله ها در عمق زیاد باعث آسیب رسیدن به آنها در اثر فشار خاک می شود و تعمیر آنها را با مشکل مواجهه می کند. همچنین اگر آنها به صورت سطحی در یک گودال معمولی تعبیه شوند نیاز به مراقبت بالایی دارند و ممکن است با عبور ماشین سنگین از روی گودال، لوله ها نشست پیدا کنند و آسیب ببینند.
تامین کیفیت آب از طریق شبکه های آبرسانی عمومی صورت می گیرد که این امر با رعایت قوانین و استانداردهای لازم در تامین آب شرب ممکن می شود. برای استفاده از آب آشامیدنی سالم بدون تغییر رنگ و مزه ابتدا باید لوله ها را از جنس مرغوب و با کیفیت انتخاب نمود. در صورت نصب لوله های نامرغوب امکان نشتی آب وجود دارد و کیفیت آب آشامیدنی تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
لوله کشی فاضلاب باید دارای ظرفیت مناسب باشد تا بدون گرفتگی و انباشتن فاضلاب آنها را به فاضلاب شهری منتقل و از ساختمان دور نماید. عدم توجه به ظرفیت لوله ها موجب انباشته شدن مواد جامد و رسوب در آنها شده، در نتیجه لوله ها مسدود می شوند و نیاز به تخلیه پیدا می کنند.
هنگام لوله کشی باید به این نکته دقت کرد که لوله ها در مکان های دور از انجماد نصب شوند زیرا انجماد موجب ترک خوردن آنها و نشتی آب می گردد. علاوه بر آن مکان قرارگیری لوله ها باید در مکانی باشد که بتوان به آسانی به آنها دسترسی داشت و در صورت نیاز به تعمیر آنها را بررسی نمود. لوله های آب گرم و سرد اصولاً در مکانی نصب می شوند که از خوردگی، سایش، انجماد، انفجار و یا عوامل دیگر در امان باشند. لوله کشی و اتصالات آن باید غیر قابل نفوذ باشند تا بتوان آنها را از آلودگی ها دور نگه داشت و به راحتی مورد استفاده قرار داد. علاوه بر آن مکان هایی که در مسیر لوله کشی قرار می گیرند باید در برابر نشتی مقاوم باشند و به آسانی بتوان آنها را تمیز نمود.
برای استفاده از آب تمیز باید چند خروجی در ساختمان تعبیه شود تا بتوان در مواقع لزوم به آب مورد نیاز دسترسی داشت.
برای دسترسی به میزان آب مورد نیاز باید از یک پمپ در ساختمان استفاده شود. تامین آب لازم برای ساختمان های اداری و یا منازل مسکونی باید بر اساس فشار استاندارد باشد.
لوله کشی یک ساختمان باید به گونه ای انجام شود که منجر به هدررفت آب و یا ورود آب تمیز به فاضلاب نشود. آب آشامیدنی باید از طریق لوله کشی صحیح در داخل ساختمان تامین شود. برای رعایت بهداشت شخصی، دسترسی آسان به آب امری بسیار ضروری است.
طراحی و اجرای سیستم لوله کشی ساختمان باید به گونه ای باشد که مواد زائد و فاضلاب از طریق لوله ها وارد فاضلاب شوند. در صورت وجود فاضلاب شهری در نزدیکی ساختمان، زهکشی ساختمان باید به آن ریخته شود. اما در صورت عدم وجود فاضلاب شهری باید از مخازن مخصوص برای دفع فاضلاب انسانی و مواد زائد برای جلوگیری از ایجاد مزاحمت برای ساکنین ساکنین استفاده شود. طراحی سیستم زهکشی ساختمان باید به نحوی باشد که بالای آن یک لوله تهویه که سطح آن بالای سقف قرار گرفته، نصب شود. هوا باید به آسانی از لوله ها عبور کند و بوی نامطبوع را به بیرون ساختمان هدایت نماید. علاوه بر آن این سیستم باید از بازگشت فاضلاب به دلیل سیل یا موارد دیگر به لوله کشی ساختمان جلوگیری کند.
هنگام نصب وسایل و تجهیزات گرمایشی باید به این نکته دقت کرد که انبساط آب و درجه حرارت آن به لوله ها آسیب وارد نکند.
استفاده از سیفون در لوله های فاضلاب امری بسیار ضروری است. سیفون ها از ایجاد بوی بد فاضلاب در ساختمان جلوگیری می کنند و مانع از بیرون آمدن حشرات می شوند. سیفون ها باید به شیوه ای استاندارد نصب و راه اندازی شوند.
در فصل زمستان باید از لوله های نصب شده مراقبت نمود تا دچار یخ زدگی و انقباض نشوند.
در صورت استفاده از لوله های پلیمری باید از آنها در برابر نور خورشید محافظت شود تا دچار آسیب نشوند.
شیب بندی لوله ها خصوصاٌ لوله های فاضلاب امری بسیار مهم در لوله کشی ساختمان به شمار می آید. برای توزیع آب در یک شبکه، محل قرارگیری منبع باید بالاتر از محلی که آب به آن هدایت می شود، باشد. این شیب باید هم در لوله های آب و هم در لوله های فاضلاب رعایت گردد تا مانع از گرفتگی لوله ها شود.
بر روی لوله های انتقال آب و فاضلاب نمی توان وزن اضافی اعمال نمود زیرا منجر به آسیب دیدن آنها می شود. از این رو نباید وزن شیرآلات، کلکتورها، شیرهای اصلی و فرعی و … را روی لوله ها انداخت.
در صورت لوله کشی در فضای باز باید از یک عایق مناسب برای محافظت از لوله ها در برابر عوامل مختلف استفاده شود.
یکی از وسایلی که امروزه بسیار کاربرد دارد سیفون است. کاربرد سیفون بیشتر در امور مربوط به فاضلاب است و آنجا کاربرد دارد. ساختمان سیفون به شکلی است که پس از هر بار تخلیه فاضلاب مقداری آب در داخل آن باقی میماند به طوری که این مایع ارتباط فضای داخلی لوله فاضلاب و چاه را با فضای داخل ساختمان قطع میکند. آب داخل سیفون را (آببند) مینامند و عمق آب بندی ارتفاع ستون آبی است که بین قسمت سرریز و عمق گلوی سیفون واقع شده است. مهمترین بخش شترگلو یا سیفون آببند است.
روش کار سیفون بسیار ساده است. با توجه به سطح آب داخل سیفون در حالت عادی و قبل از تخلیه فاضلاب به داخل آن در سطح یکسان قرار میگیرد. پس از تخلیه فاضلاب وسایل بهداشتی، توالت، حمام در داخل سیفون ارتفاع آب در شاخه B به تدریج زیاد میشود و ارتفاع آب در شاخه c نیز به طور همزمان بالا میآید تا زمانی که سطح آب و فاضلاب به سر ریز لوله خروجی سیفون یعنی به سطح D برسد و در آنجا تخلیه شود. از این لحظه به بعد هر چه آب وارد لوله ورودی سیفون بشود از لوله خروجی آن خارج میگردد.
تحت شرایط نرمال، لوله های U-PVC مقاومت نسبتاً بالایی در برابر آسیب های ناشی از ضربه در مقایسه با لوله های سیمانی و بیشتر مواد رایج در ساخت لوله دارند. با وجود کاهش مقاومت ضربه لوله های U-PVC در دماهای بسیار پایین، استحکام ضربه ی آن همچنان بالاتر از حد نیاز است.
مقدار زبری پایین: زبری لوله عامل بسیار مهم و مؤثری در ایجاد افت فشار و کاهش دبی می باشد. لوله های U-PVC به دلیل داشتن سطوح داخلی بسیار سیقلی (ضریب زبری و اصطکاک پایین)، مقاومت بسیار پایینی در برابر جریان سیال از خود نشان می دهد. علاوه بر این، در بسیاری از لوله ها باکتری ها در قسمت های زبر و دارای پستی و بلندی لوله تجمع می کنند (تشکیل biofilm) و به مرور راه جریان آب را می بندند، که این امر باعث افت فشار جریان شده و بر سلامت آب آشامیدنی نیز تأثیر منفی می گذارند.
زبری هیدرولیکی پایین لوله های U-PVC ,با ممانعت از تشکیل بیوفیلم، علاوه بر کاهش افت فشار، مانع ته نشینی لجن در شبکه های فاضلابی شده و در شبکه های توزیع آب آشامیدنی نیز باعث کاهش احتمال آلودگی می شود.
در نتیجه هزینه های نگهداری این لوله ها پایین بوده و طراحی اولیه ی خط لوله نیز بهینه تر صورت می گیرد.